Fryderyk Chopin (1810-1849) - cudowne dziecko epoki Romantyzmu, genialny pianista i kompozytor polski. Zdumiewał się i zachwycał grą cudownego dziecka każdy, kto był gościem w domu państwa Chopinów. Mały mistrz liczył pięć lat, kiedy już po Warszawie opowiadano cuda o jego grze i improwizacjach. Kiedy ukończył sześć lat, rozpoczął prawdziwą, poważną naukę gry na fortepianie. Nauczycielem jego był Czech osiadły w Polsce, Wojciech Żywny. Pod kierunkiem nauczyciela mały Frycek tworzył swe pierwsze utwory. Polonez ośmioletniego Chopina był dziełem godnym zupełnie dojrzałego twórcy. Ośmioletni chłopiec po raz pierwszy wystąpił na koncercie publicznym odnosząc niebywały sukces. Od tego czasu mały Frycek regularnie koncertował w domach najznamienitszych rodzin. W czasie tych pierwszych jego wędrówek po salonach warszawskich powszechnie nazywano go "małym Mozartem". Dwunastoletni Fryderyk Chopin nie miał już w Warszawie równych sobie pianistów, a dotychczasowy nauczyciel Żywny uznał, że nie zdoła już swego ucznia niczego nauczyć. Talent Chopina rozwija się niezwykle dynamicznie, nauczyciel kompozycji Józef Elsner pisze o swoim uczniu: "szczególna zdatność, geniusz muzyczny". Po zaznajomieniu się z Wariacjami na temat arii mozartowskiej, które były drugim ukazującym się w druku poważnym dziełem Chopina, pisał Schumann w swojej krytyce, wołając jakby do muzyków świata: "Panowie! Odkryjcie głowy! Oto geniusz!" Dorosłe życie Chopina nie potoczyło się bajkowo. Wyjechał z kraju 2 listopada 1830 roku, by zdobywać nowe doświadczenia i europejską sławę. Żyjący przez 19 lat na przymusowej emigracji, osamotniony, cierpiący z niedostatku, tęsknoty za krajem i bliskimi, chory na gruźlicę kompozytor umiera w Paryżu 17 października 1849 roku.
Źródło: Tadeusz Mayzner Chopin
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz